Charakterystyka popularnych fryzur historycznych

Zmieniała się razem z historią i tworzącymi ją ludźmi. Zawsze jednak korzystała z minionych wzorów Historia rzemiosła zawodu fryzjerskiego sięga bardzo dawnych czasów. Pielęgnowanie włosów było wynikiem potrzeb człowieka chęci upiększania ciała i dbałości o wygląd zewnętrzny.
Decydujący wpływ na rozwój rzemiosła fryzjerskiego wywierała moda, jego rozwój łączy się ściśle z istnieniem miast. Z dokonywanych odkryć i badań wynika że już od 5000tys lat p.n.e. poświęcono wiele uwagi i troski przy pielęgnowaniu ciała ludzkiego. Od czasów najdawniejszych włosy były ozdobą zarówno kobiet jak i mężczyzn wraz stanowiły przedmiot intensywnych zabiegów, stosowano więc różnego rodzaju sprzęty jak i ozdoby które umożliwiły fryzurze modnego w danym okresie wyglądu.

Egipt
     Od początku dziejów ludzkości fryzura stanowiła nieodłączny element mody. Rzeźby i malowidła egipskie świadczą o tym, że pielęgnowanie włosów znane było już w starożytnym Egipcie. Cechą charakterystyczną fryzury był jej kształt zbliżony do trapezu. Włosy splatano przeważnie w drobne warkoczyki i obcinano w taki sposób aby tworzyło uczesanie na tzw. pazia . Wykonanie takiej fryzury było bardzo pracochłonne. Modne było też noszenie kunsztownie wykonanych peruk , których rodzaj świadczył o stanowisku i piastowanej godności. Peruka z długimi włosami używana przez starożytnych Egipcjan. Również kolor włosów miał duże znaczenie w obowiązującej modzie, utrzymywano je w kolorze ciemnobrązowym i czarnym, używając do tego min. barwnika roślinnego - henny. Malowano również paznokcie. W późniejszych czasach robiono fryzury kobiece z własnych włosów, stosowano trwałą ondulację. Pielęgnowanie i układanie włosów należało do niewolnic, przy czym każda z nich miała powierzone czynności, jak mycie, czesanie, farbowanie.

Babilonia i Asyria
Odkrycia i znaleziska babilońskie i asyryjskie świadczą również o bardzo wysokiej kulturze i istnieniu tam m.in. sztuki fryzjerskiej. Odnaleziono np. prawzory dzisiejszej brzytwy. Fryzury różniły się od greckich. Na podstawie pozostałych zabytków można opisać fryzury, zwłaszcza męskie. Mężczyźni nosili długie włosy zarzucone do tyłu i luźno ujmowane w siatkę lub specjalne upięcie. Nad czołem układano włosy w małe loki i spirale, a koło uszu i policzków zwijano w kółka. Niezwykle pieczołowicie czesano brodę i strzyżono ją schodkami w dół. Widać w tym wielki kunszt fryzowania i strzyżenia.

Rzym
U kobiet włosy spięte u góry lub z tyłu w węzeł, plecione w warkocze, układane w fale i loki; męskie fryzury naturalne i krótkie. Wpływy i oddziaływanie kultury greckiej, także w zakresie fryzjerstwa, rozciągały się na cały ówczesny świat, a szczególnie silnie zaznaczyły się u Rzymian. Pomniki i rzeźby oraz inne zabytki rzymskie świadczą również o daleko posuniętym rozwoju fryzjerstwa .Przez długi okres czasu niepodzielnie panował tam grecki styl czesania. Zasadniczą, odrębną cechą stylu rzymskiego było nadawanie fryzurze naturalnego kształtu i fryzjerzy, stosując wysoką technikę, dążyli do tego aby fryzura  mimo kunsztownego wykonania miała jak najbardziej naturalny wygląd. W okresie rozkwitu Cesarstwa Rzymskiego fryzury uzyskały kształt bardziej bogatych i urozmaiconych różnymi ozdobami . Moda starożytnego Rzymu stawiała fryzurom kobiecym o wiele wyższe wymagania niż fryzurom mężczyzn, którzy ze względów etycznych nosili włosy krótko przystrzyżone. Rzymianki w szerokim zakresie korzystały ze sztucznych środków aby podkreślić swoją piękność i powab. Stosowały masaże ciała, kąpiele lecznicze, środki do malowania paznokci i włosów. Najmodniejsze były kolory: blond i rudy. W Rzymie, podobnie jak w Grecji, pracę fryzjera wykonywały niewolnice i niewolnicy. Poszczególne czynności przy układaniu fryzur rozłożone były pomiędzy wyspecjalizowanych fachowców, a końcowe ułożenie fryzury wykonywała niewolnica zwana kupasis. Zabiegi te odbywały się nie tylko w domach prywatnych ale i w publicznych, tzw. termach, specjalnie w tym celu urządzonych i wyposażonych. Niewolników wykonujących masaże nazywano kosmetami od tego wyrazu pochodzi dzisiejsza kosmetyka. W łaźniach pracowali także specjaliści od zarostu i strzyżenia włosów, tzw. tonsores. Wśród nich byli biedniejsi rzemieślnicy, z których usług korzystały biedniejsze warstwy społeczne, nie mające własnych niewolników. Podboje i walki z Germanami przyniosły wiele zmian w stylu uczesania, a przede wszystkim w kolorze włosów. Rzymianki naśladując wzięte do niewoli kobiety germańskie, zaczęły utleniać i farbować je na kolor złoty i blond.

Średniowiecze
Włosy chowane pod czepce, u młodych wypuszczane luźno na ramiona. XIV w.  Upięte wokół policzków warkocze, pod koniec stulecia przypominały potężne baranie rogi. Stosunki panujące w średniowieczu, a zwłaszcza w początkowym jego okresie nie sprzyjały rozwojowi sztuki i kultury oraz rozwojowi mody fryzjerskiej. Pod wpływem kościoła wszelkie przejawy kultu ciała uległy zahamowaniu. Fryzury tego okresu nie przedstawiały ciekawych technicznie rozwiązań. Kobiety nosiły przeważnie włosy długie, proste, opadające na szyję, z przedziałkiem pośrodku głowy, z tyłu związane wstążką lub splecione w warkocze. Zgodnie z nakazem kościoła kobiety zakrywały włosy welonami, woalami, czepkami wykonanymi niejednokrotnie z drogich ozdobnych materiałów.

Renesans XVI w.
Pierwsze wzorce stylu. I poł. XVI w.  włoski styl - krawędzie długiej fryzury podwijane pod spód, włosy sczesane w tył. Wokół policzków pojedyncze, dłuższe pasma lub warkocze przetykane gładkimi jasnymi pasmami włosów. Całość w siatce z pereł . XVI/XVII w.  hiszpański styl  fryzury wysoko nad czołem, gładko zaczesane włosy ozdobione klejnotami. W okresie odrodzenia moda we fryzjerstwie rozwijała się w różnych kierunkach. Wpływowe damy tworzyły własny styl, chętnie naśladując uczesania greckie i rzymskie. Dopiero w okresie późniejszym uczesania przybierały charakterystyczne cechy stylu, nazywanego dzisiaj renesansowym. W przeciwieństwie do fryzur greckich, których ideałem było zakrywanie czoła włosami, w epoce renesansu dążono do podkreślenia wysokości czoła. W tym celu kobiety goliły nawet włosy nad czołem. Na stroje i sposób czesania w decydujący sposób wpływały dwory i pałace możnych, a przede wszystkim dwory królewskie, zwłaszcza dwór francuski.

Barok XVII w.
francuski styl: uczesanie ,,Garcette. Włosy skręcone w drobne nieregularne loczki w dwu dużych pękach, umieszczone po bokach.  uczesanie ,,Madame Svign. Do formy ,,Garcette dodano nad czołem małą, prostą grzywkę. We włosy wpinano też strusie pióra, wstążki, klejnoty, kwiaty czy inne ozdoby, które sterczały nad głową. uczesanie ,,Fontanges” moda na wysokie fryzury. męska fryzura  peruka ,,allonge o wadze 2,5 kg  wysoka z włosami ułożonymi w loki, ciemna lub biała. Modne były fryzury bardzo wysokie. Kobiety nosiły peruki z naturalnych lub sztucznych włosów. Zasięg działania fryzjerów ograniczał się do zamkniętych domów możnych panów i dworu królewskiego. Żona Ludwika XIII  Anna Austriaczka  stworzyła nowy typ fryzury. W tym okresie modne fryzury niższe, przystrojone sznurami pereł i drogimi kamieniami..

Budowa i skład włosa

    Włosy to efekt liniowej ewolucji łusek gadów. Są pochodną zrogowaciałych narośli, które nadawały wyraz twarzy wielkich mięsożerców. Ich faktura, według biologów, jest formą, którą te komórki przybrały w czasie adaptowania do różnych warunków środowiska.
    Torebki włosa w skórze głowy są umieszczone pod pewnym kątem w stosunku do powierzchni skóry. Wyjątkiem są rzęsy, które znajdują się pod kątem prostym. Kąt ustawienia torebki włosa różni się też między ludźmi a także częściami ich ciała. Torebki włosowe są umieszczone w górnej części skóry w przypadku włosów miękkich i puszystych, trochę głębiej w przypadku mocniejszych włosów, i najgłębiej położone w przypadku długich, miękkich włosów.
    Wklęsłość o butelkowatym kształcie, która otacza mieszek, jest delikatnie wydłużona w jej dolnej części i zamknięta. Otoczona jest dwoma warstwami tkanki łącznej. Wewnętrzna tworzy stożek, który rozwija część nazywana brodawką. Brodawka formuje podstawę cebulki włosa.
Mikroskopijne włókna nerwowe występują w każdej torebce włosowej, odpowiedzialne są za krążenie brodawki i odżywienie włosa. Wsparcie nerwu ma bardzo duże znaczenie dla stopnia odżywienia korzenia włosa oraz jego koloru (pigmentacji).
Każda dolegliwość brodawki, lub zmiana jej krążenia ma wpływ na deformację trzonu włosa, który z niej wyrasta i może spowodować obumarcie, a w związku z tym wypadnięcie włosa.
    Najważniejszą strukturą, która ma wpływ na zdrowie włosa jest warstwa tłuszczu, której grubość zależy od zdrowia, opieki, właściwych ćwiczeń. W przypadku utraty dokrwienia włosa, będzie on mniej odżywiony, w wyniku, czego straci kolor lub wypadnie. Suchy włos w pięciu dziesiątych do siedmiu dziesiątych części zbudowany jest z niepalnego materiału. Jest to jedna z najbardziej trwałych części ciała, tak jak zęby.

Skład chemiczny włosa:

• 23% - siarczany alkaliczne

• 2 do 10% - tlenek żelaza (obecny w dużym stężeniu w rudych włosach)

• 40% - krzemionka, oraz inne substancje

Analiza włosa na jego 100 części, wykazuje m.in.:

• 50 części węgla

• 6.36 części wodoru

• 17, 14 części azotu

• 20, 85 części tlenu

• ok. 5 części siarki. 

Proporcje składników chemicznych różnią się w zależności od koloru włosów. Włosy zawierają pewną ilość oleju, który różni się kolorem w zależności od koloru włosów.
 -płowe włosy są najbogatsze w tlen i siarkę i najuboższe w węgiel i wodór;
 -brązowe włosy mają więcej węgla, a najmniej tlenu i siarki;
 -siwe włosy starszych ludzi zawierają znaczną większość fosforanu wapnia lub mączki kostnej.

BUDOWA WŁOSA

Wszystko o fryzjerstwie!: Pielęgnowanie włosów

Wszystko o fryzjerstwie!: Pielęgnowanie włosów: "Przy odpowiednim pielęgnowaniu włosy stanowią prawdziwą ozdobę kobiety, jak i mężczyzny. Utrzymywanie..."

Pielęgnowanie włosów

Przy odpowiednim pielęgnowaniu włosy stanowią prawdziwą ozdobę kobiety, jak i mężczyzny. Utrzymywanie włosów w stanie zdrowym jest zależne nie tylko od zabiegów kosmetycznych, ale od ogólnego stanu zdrowia. Niejednokrotnie nadmierne wypadanie czy przetłuszczanie się włosów jest związane z istnieniem różnych chorób organizmu. Higieniczny tryb życia, właściwy odpoczynek, odpowiedni sposób odżywiania się mają duży wpływ na stan włosów. Gdy włosy są bardzo zniszczone lub bardzo przerzedzone, niewiele już można zmienić zabiegami pielęgnacyjnymi. Dlatego o włosy należy dbać od dzieciństwa.

Mycie na mokro

Włosy myjemy co 7 do 14 dni. Jest to sprawa indywidualna bowiem włosy nie jednakowo szybko przetłuszczają się i brudzą. W miastach przemysłowych, gdzie jest dużo kurzu-podobnie jak skóra-brudzą się o wiele szybciej. Do mycia włosów najlepiej jest używać wody przegotowanej, bowiem woda twarda może pozostawiać osad na włosach. Tak zwaną twardą wodę zmiękczamy przez dodanie1/2 łyżeczki boraksu na 1litr wody. Włosy myje się dobrym mydłem lub szamponem.

Mycie na sucho

Istnieją specjalne pudry, które służą do mycia włosów na sucho. Mają one właściwości wchłaniania tłuszczu i służą do odtłuszczania włosów. Zwykle zawierają skrobię, zasady i talk. Mogą one znaleźć zastosowanie wtedy gdy nie ma czasu na mycie włosów mycie głowy nie jest wskazane ze względu na chorobę. Po posypaniu włosów pudrem należy go pozostawić na kilka do kilkunastu minut na głowie, a następnie dobrze wyszczotkować, bowiem przy niedostatecznym wyszczotkowaniu włosy stają się matowe.

Czesanie i szczotkowanie

Codzienne czesanie jest zabiegiem koniecznym dla włosów i nic nie usprawiedliwi rezygnowania z niego. Grzebień powinien mieć zęby gładkie, aby nie uszkadzały mechanicznie włosów. Utrzymywanie grzebienia w czystości jest konieczne nie tylko ze względów estetycznych, ale i zdrowotnych. Codzienne mycie grzebienia powinno stać się przyzwyczajeniem.

Szczotkowanie jest zabiegiem korzystnym przy włosach zdrowych. Do szczotkowania najlepiej jest używać szczotki z włosia. Jeżeli szczotka nylonowa jest starannie wykonana i nie ma nierówności na zębach, może znaleźć również zastosowanie, choć jest to mniej korzystne dla włosów. Natomiast w żadnym przypadku nie należy używać szczotek drucianych, gdyż te z reguły uszkadzają włosy.

           Szczotkowanie pobudza ukrwienie skóry głowy, a przez to poprawia odżywianie włosów. W czasie szczotkowania zostaje rozprowadzony równomiernie na całe włosy łój wydzielany przez gruczoły łojowe. Szczotkujemy włosy codziennie wykonując szczotką kilkadziesiąt ruchów ku przodowi oraz ku tyłowi.

                Szczotkę należy utrzymywać w czystości, myć ją codziennie ciepłą wodą i mydłem i starannie suszyć; wskazane jest suszenie szczotki na słońcu, które ma działanie bakteriobójcze.

                Zarówno grzebień jak i szczotka są przedmiotami osobistego użytku dlatego każdy członek rodziny musi mieć te przedmioty dla siebie.

Suszenie

Suszenie włosów nie powinno odbywać się w zbyt wysokiej temperaturze. Przy suszeniu suszarkami powszechnie używanymi w zakładach fryzjerskich lepiej jest nieco dłużej pozostawić pod aparatem o średniej temperaturze niż suszyć włosy krótko o bardzo gorącym powietrzem. Szczególnie osoby, które cierpią na nadciśnienie, oraz osoby starsze powinny unikać przegrzewania głowy. W domu można do suszenia używać suszarki ręcznej elektrycznej.

                W lecie należy pamiętać , że suszenie na słońcu powoduje przesuszenie włosów, a słońce w połączeniu z wodą morską wybitnie wysusza włosy.

Środki do pielęgnowania włosów.

Mydła i szampony.

Mydło do mycia włosów rozkłada tłuszcz wchodzący  w skład  brudu znajdującego się na włosach

I na skórze głowy; przy spłukiwaniu usuwane są również mechaniczne cząstki kurzu i brudu. Gdy mydło jest silnie zasadowe, uszkadza osłonkę włosów – takich mydeł należy unikać.

Szampony – powszechnie używane – produkowane są w postaci płynów, proszków i kremów.

Szampony w proszku zawierają mydło, środki zmiękczające wodę (boraks, kwaśny węglan sodu) i ewentualnie dodatek sproszkowanego rumianku lub nadboranu sodowego (do jasnych włosów) lub preparaty dziegciowe czy hennę lub inne barwniki roślinne (szampon do ciemnych włosów).

            Jeśli szampony zawierają sodę (kwaśny węglan sodu), mogą powodować łamanie się włosów na skutek ich nadmiernego wysuszenia.

Szampony w płynie są produkowane z mydła w połączeniu z wodą i alkoholem. Niekiedy zawierają sodę, której działanie – jak wspomniano-jest szkodliwe.

            Obecnie coraz częściej szampony płynne są produkowane na zasadzie  związków powierzchniowo czynnych, bez mydła jako roztwory wodno-alkoholowe. Szampony te mają odczyn obojętny lub słabo kwaśny, co jest korzystne dla skóry i włosów. Jako dodatki mogą zawierać lecytynę, żółtka, wyciągi z ziół, środki odkażające; w zależności od tych dodatków znajdują zastosowanie do suchych (np. szampon jajeczny) lub szybko przetłuszczających się włosów (szampony ziołowe, np. tatarakowy). Szampony te dobrze się pienią i dobrze oczyszczają skórę głowy i włosy. Po umyciu włosów konieczne jest dokładne i staranne płukanie włosów.

Szampony oleiste produkowane są z olejów roślinnych i zawierają trój etanoloaminę; mogą zawierać alkohol, wazelinę, lanolinę, olej rycynowy, środki lecznicze i wzmacniające włosy. Szampony te nie wytwarzają piany; nakłada się je na przeciąg 30minut na włosy, przy czym dla lepszego przeniknięcia owija się głowę lub nakłada czepek z tworzywa sztucznego. Następnie spłukuje się włosy ciepłą wodą. Szampony te nie tylko dobrze oczyszczają skórę i włosy, ale mają również działanie odżywcze, nadają włosom miękkość i jedwabistość. Szczególne zastosowanie ma ten rodzaj szamponów przy włosach zniszczonych, np. po trwałej ondulacji czy farbowaniu.

            Należy też pamiętać o doskonałym naturalnym środku do mycia włosów, jakim jest żółtko jaja kurzego. Przy zetknięciu się z wodą wytwarza ono emulsję, która usuwa brud z włosów. Żółtko nadaje się szczególnie do mycia włosów delikatnych i nadmiernie wysuszonych, po zabiegach trwałej ondulacji czy farbowaniu.

Mieszanki ziołowe

Istnieje cały szereg gotowych płukanek ziołowych, które stosuje się do mycia i płukania włosów. W skład mieszanek ziołowych wchodzą: liście pokrzywy, korzeń tataraku, rumianek, kora dębowa. Do jasnych włosów stosuje się płukanie w wywarze z ziół zawierających rumianek , do ciemnych – korę dębową. Płukanie w wywarach ziół działa wzmacniająco na włosy.

SPOSOBY NA KOKA

Kokiem nazywane są powszechnie włosy upięte w węzeł z tyłu głowy. Rodzajów koków jest jednak bardzo wiele, a sposoby upinania właściwie zależą od inwencji twórczej fryzjera.

Najbardziej znane koki to banan, kok węzłowy i warkoczowy. Banan polega na upięciu włosów w podłużny zwój ułożony pionowo z tyłu głowy. Kok węzłowy jest sztywnym, mocno ściśniętym węzłem włosów. Kok warkoczowy jest bardzo prosty w wykonaniu. Wystarczy wykonać klasyczny splot, a następnie stworzyć z niego kokon i podpiąć pod spodem koniec warkocza. Do pewnego kanonu fryzjerskiego należy zaliczyć koki hiszpańskie, pół upięcia, upięcia klasyczne i artystyczne oraz retro i upięcia awangardowe. Właściwie każda z wymienionych form nadaje się na fryzurę ślubną, wyjściową lub karnawałową.
Kiedy jaki rodzaj koka?
Koki hiszpańskie charakteryzują się stosunkowo prostą, gładką formą. Czasami przypominają kształt oponki. Pasują do sukni w stylu hiszpańskim, czyli bogatej w falbany. Wymagają włosów długich. Przy włosach krótkich można próbować doczepić gotową formę. Panie, które nie lubią sztywnych w konstrukcji fryzur, wybierają zwykle pół upięcia. Takie fryzury łatwo wykonać z włosów gęstych i długich. Częstym sposobem na pół upięcia są loki, dlatego fryzjerzy sięgają po lokówkę. Koki klasyczne pasują właściwie do wszystkiego. Charakteryzują się konkretnymi liniami fryzury i częstym przekładaniem włosów. Upięcia klasyczne, do których można zaliczyć koka typu banan, pasują do różnych stylizacji. Wskazane są przy włosach długich i pozbawionych cieniowania. Koki artystyczne charakteryzują się miękkimi liniami i dużą ilością łączeń i przeplatań. Upięcia awangardowe łączą style, są zaskakujące w formie i pozwalają fryzjerom na łączenie różnych elementów. Moda na retro systematycznie powraca. Zwykle są to koki przymocowane asymetrycznie. Kok retro jest idealnym rozwiązaniem w wypadku toczków, opasek, kapeluszy itp. Aktualnie bardzo modne są fryzury plecione, dlatego warto dodać plecione elementy jako podstawę koków.